Even gewoond raak aan hierdie skool.

We zijn vandaag precies een week in Kaapstad, het voelt al best lang en er is al heel wat gebeurd.

Ik zal proberen een goed beeld van Zuid-Afrika te schetsen, er zijn namelijk mensen die denken dat ik onder een boom les geef en op elke hoek van de straat een zebra of leeuw te zien is. Toen ik in de Douglas gezichtsreiniger kocht en aan de praat kwam met de behulpzame verkoopster, vroeg ze of ik dan wel water bij de hand zou hebben…
Goed nieuws! Er is water, ook hebben ze een mooi schoolgebouw met in elke klas een digibord. Ze hebben bij de school meerdere sportvelden, een zwembad en twee tennisbanen, hier kan een Nederlandse school alleen maar van dromen. Ook ben ik in een prachtig winkelcentrum geweest waar ze naast alle dure merk winkels ook restaurants en een bioscoop hadden. Het is hier dus zo gek nog niet…

Maar natuurlijk zie ik ook veel minder mooie en bijzondere dingen.
Op maandag ochtend wordt het afval opgehaald, dat is op zich niet zo bijzonder. Wat het wel bijzonder maakt is dat er, van zondag avond tot de vuilnismannen komen op maandag, mensen in het afval lopen te wroeten. Ze lopen met winkelwagentjes rond en nemen alles mee dat ze enigszins bruikbaar vinden. Wij zetten daarom maandag ochtend pas het afval aan straat, anders heb je de hele nacht deze mensen rond je huis zwerven. Het is triest en het werd weer even duidelijk hoe groot de verschillen hier zijn.

Ook reden we op een autoweg, we passeerden een vrachtwagentje die de achterdeur had open gelaten en waar allemaal mensen, waaronder kinderen, zaten. Even met honderd kilometer per uur een luchtje scheppen, het kan hier allemaal. Waar ze overigens ook van frisse lucht houden is in de trein. De deuren gaan handmatig open, dus het is heel normaal om tijdens het rijden de deur te openen, er uit te hangen of zelfs om er uit te springen. Aangezien ons station redelijk dicht bij ons huis is blijven wij maar braaf zitten tot we stil staan. Gelukkig kunnen wij voor nog geen twee euro in de eerste klas zitten, hier gebeurd dit minder. Ik zal voor de verandering de NS een compliment geven, want zelfs de gammele eerste klas coupes stellen werkelijk niks voor als ik het vergelijk met onze gele toppers. Ze hebben hier wel een makkelijker manier om op het andere perron te komen. Keertje naar links kijken, keertje naar rechts, stukje omlaag springen, klein eindje rennen, dan weer omhoog en je bent er...
De eerste twee stappen zijn hierbij erg belangrijk, je kan niet vertrouwen op de planning, want de trein komt niet op tijd!

Gisteren ben ik begonnen op stage op Bergvliet Primary. Wat een belevenis!
Ik geef les in grade 7, de kinderen zijn 12 of 13 jaar oud. Ik kan aan de snorretjes en rondingen zien dat ze in de puberteit komen, maar dat is aan hun gedrag zeker niet te merken. Toen de kinderen gisteren binnen kwamen was er geen enkele leerling die zei: ‘Ey wat doe jij hier?’ of ‘Meneer, waarom staat zij daar?’. Elke leerling keek me aan en zei: ‘Good morning madam’. Voor de duidelijkheid, dit was vrolijk en voelde oprecht en niet afgericht. En wat zijn ze stil! De enige keer dat ik in Nederland een klaslokaal een hele dag zo stil heb gezien was in de vakantie. Van de 24 leerkrachten (allemaal fulltime) op school zijn er 2 mannen. Ik had al gehoord over Mr. Hill die zo ontzettend strikt was en daar sta ik de komende maanden bij in de klas. Voor iedereen die Severus Sneep van Harry Potter kent, daar deed hij me aan denken. Maar dan kaal en met een aantal jaren ervaring in het leger, dit laatste verbaasde me niks. Ik moest de eerste dag erg wennen. Niemand gaat zitten voor hij zegt dat het mag, niemand praat zonder zijn toestemming, kinderen reageren niet op elkaar, spreken altijd netjes met minimaal twee woorden, staan niet zomaar op en spreken hem niet tegen. Gelukkig maakt hij ook wel af en toe een grapje om er een beetje lucht in te laten. De kinderen lijken veel ontzag en respect voor hem te hebben. In de pauze vroeg ik me af of het overal zo ging. Ik liep de trap af en zag tegenover de lerarenkamer, waar iedereen ze goed kan zien, alle ‘stoute kinderen’ op een lijn zitten, met hun gezicht naar de muur.
Vernedering of een goede manier om ze regels en respect bij te brengen?
Er zaten een aantal kinderen bij omdat ze hun werk niet af hebben werd mij verteld.
Hebben die kinderen dan geen recht op buitenspelen? Even niet stil staan bij het feit dat ze misschien onder het gewenste niveau presteren, even uitrazen… Enerzijds lijkt het te werken, er zijn hier op school maar weinig gedragsproblemen en veel normen, waarden en respect. Anderzijds ziet het eruit als een soort strafkamp en zou ik persoonlijk graag wat meer ruimte voor plezier zien. Wat meer ‘kind zijn’, want zelfs de aller kleinsten moeten er soms zitten… Ook in gedrag mogen er af en toe fouten gemaakt worden toch? Maar er zitten zo’n 700 kinderen op school en in de gang maar een paar, dus dat valt gelukkig mee. Ik moet zeggen dat het wel bijzonder voelt dat kinderen je spontaan een stoel en hun boek aanbieden, je voor laten gaan en zonder te zeuren doen wat je ze vraagt. Het wordt nog even wennen om deze, toch best pittige leerstof, in het Engels goed over te brengen. Maar we zullen volgende week wel zien hoe dit gaat.

Er is dan nog wel een dingetje. Ik heb een geheugen als een …
Hoe ging dat spreekwoord ook al weer? ;)
Ik ben dus ook geen ‘namen-mens’. Ik kan in de supermarkt de namen van de verschillende appels al niet uit elkaar houden. Op het moment dat er 32 kinderen in het zelfde schooluniform en met het zelfde donkere haar voor me zitten wordt het helemaal moeilijk. Daarbij maken namen als Thapelo, Lee-Yoché en Chiasma het geheel ook niet makkelijker. Gelukkig vertrek ik morgen met ze op kamp. Aan het eind van de week ken ik vast de namen een stuk beter. We gaan met alle drie de grade 7 groepen morgen al vroeg met de bus richting een soort bungalowpark aan het strand. Ik ben heel benieuwd hoe het daar zal gaan. Ik weet wel dat er veel apen zullen zijn, en niet van die schattige. Deze breken in en halen je hele bungalow overhoop. De regel om ramen en deuren goed af te sluiten volgen we dan ook maar braaf op.

xLiefs Anne

Ps. De kat en ik zijn nog lang geen vrienden...
Pps. Jy wonder of dit hier vandag koud was?
Nee, dit was vandag nie koud nie.
Groetjes uit Kaapstad, 30 grade ;)