Kakkerlakken, kamp, stroomloos & nieuwe stageklas.

Aangezien ik nogal veel achter in de klas zat en nog weinig te doen had is het nogal een lang blog geworden…

De tijd hier gaat zo snel! Vorige week dinsdag wilde we vroeg slapen, want we zouden de dag erna vertrekken naar het kamp met 96 kinderen van grade 7. Ik sliep net, toen Laura naar binnen vloog en gillend op mijn bed sprong. Dit is niks voor Laura, want ik moet toegeven, zij is wel de held van ons twee. Maar je raad het al: kakkerlakken! Daar krijgt zelfs Laura wel traanoogjes en een trillerige stemmetje van. Ze zijn namelijk echt wel 10 cm groot en je kan ze niet dood meppen, want ze zitten vol eitjes en andere troep. Oh en ze kunnen ook nog eens vliegen! Aangezien mijn bed zo lekker lag kwam ik zelf maar niet in actie. Ik appte Diane, die gelukkig nog wakker was. Zij kwam ons redden, maar zoals je zult begrijpen was het een onrustige en korte nacht en waren we al moe voor het kamp begon.

Na deze korte nacht stonden we al vroeg klaar om op kamp te gaan. Ze zeiden dat ze veel geld hadden bespaard op de bussen. Dit was te merken, een uur later dan gepland vertrokken we eindelijk in de gammele bussen richting het prachtige Simons Town. Je hebt soms van die voertuigen waarbij je de neiging hebt om een bemoedigend klopje op het dashboard te geven. Zo van ‘Toe maar, je kan het’. Misschien had ik dit daadwerkelijk moeten doen, want midden op een steile berg gaf de bus het op. Na een stukje achteruit en heel wat panisch gegil van de 30 kinderen achter me kon de hellingproef beginnen. Nadat de chauffeur bij de vijfde poging de oude, vermoeide, oververhitte, gammele bus weer aan de praat kreeg, kwamen we uiteindelijk boven. Daar wachtte een prachtig kamp, een stortbui en 6 medewerkers op ons. Zij hadden het hele kamp georganiseerd. Het was een prachtige locatie, met aan de ene kant bergen en aan de andere kant de zee. Ik leek mijn moeder wel en verwonderde me constant over hoe mooi het er was. Ook hadden ze mooie bungalows, een zwembad, sporthal, voetbalveld etc. Wij hoefden het gehele kamp vrijwel niks te doen. Ik vond het leuk dat de kinderen zich wat vrijer voelden en ik meer contact met ze had. De andere leerkrachten vonden dat ze zich vooral ‘disgusting’ gedroegen. Zo praatte ze veel te hard tijdens het eten en aten ze niet netjes. Misschien dachten ze wel het zelfde over mij, want we kregen namelijk twee keer patat met een hamburger als lunch. Patat met een vork, oké, dat is tot daar aan toe. Maar hamburger eten met mes en vork gaat mij, net als de kinderen, net iets te ver. Met mijn handen ben ik er ook echt een professional in, als ik erin was gaan snijden was het in ieder geval een veel groter zooi geworden. Maar goed, omdat het gedrag niet zoals gewenst was mochten de kinderen naar de bonte avond geen warme chocolademelk (ik overigens ook niet, wat misschien toch te maken had met mijn hamburgertafereel?). Ook moest iedereen om 9 uur naar bed. Om 10 uur gingen we checken en was het bijna overal stil. Waar er nog iets te horen was, werd er onder andere gedreigd met buiten slapen en naar huis sturen. Aangezien alle ouders van te voren hadden getekend dat ze op elk tijdstip kun kind zouden ophalen als dat nodig was, werden de geschrokken koppies al snel stil. Een bijzondere ervaring dus. We zijn verder nog naar het strand geweest en hebben veel leuke activiteiten gedaan.

Zaterdag zijn Laura en ik naar Fish Hoek geweest voor een heerlijk dagje aan het strand. Het weer was perfect en we hebben lekker geluncht bij een leuke strandtent.

Het enige spannende dat ik zondag heb mee gemaakt was de verrassing in het keukenkastje. We gingen braaien (soort barbecueën) en ik had een bakje nodig voor mijn zelfgemaakte knoflooksaus…
Het voelt een beetje als de schrik wanneer je je mobiel laat vallen of de spanning die je voelt als je denkt dat je hem kwijt geraakt bent. Dat wat je voelt wanneer je op school komt en iedereen praat over dat ene belangrijke tentamen, waarvan jij toch echt dacht dat het volgende week pas was. Of de angst dat iemand in gezelschap je scheetje hoort. En wanneer je wel kan janken, omdat je je verslaapt voor dat ene leuke uitje. Of wanneer je voor de verandering iets een keer niet goed doet en je baas of leerkracht ziet net dat moment. Als je je even rustig denkt te krabben met een pen en je opeens ongeplande blauwe strepen opmerkt. En wanneer je zwemt en je plots iets aan je voet voelt. Voeg al die emoties samen en je weet hoe ik me voelde toen ik het keukenkastje open deed en oog in oog stond met een enorme kakkerlak. De keukenkastjes open doen zal nooit meer het zelfde zijn…

Wat we verder bijna dagelijks meemaken hier is de stroomuitval. Het is lastig voor te stellen maar ze sluiten hier steeds hele delen van de stad af van de stroom, omdat er een groot elektriciteitstekort is. Op school betekent dat geen digibord en lampen. Thuis, niet koken, geen tv en nu komt het ergste: geen Wi-Fi. Maar voor bedrijven is het nog veel erger. Veel winkels en restaurants hebben geen generator en moeten dus dicht. Zo wilde we gisteren in het winkelcentrum eten. Helaas konden we niet terecht in het restaurant omdat vanaf 18.00 uur de stroom ging uitvallen. We liepen naar de parkeergarage en de lampen gingen inderdaad uit. De generator zorgt er voor dat de verlichting weer aangaat, maar helaas gingen de slagbomen niet meer open. Gelukkig konden we na een tijdje rondrijden een werkende slagboom vinden en een restaurant verderop waar ze wel stroom hadden. Heerlijke spareribs gehad! Bij de kappers zitten soms mensen buiten om hun haar te laten drogen, aangezien de föhns niet werken. Hopelijk zijn ze niet net halverwege met de tondeuse of de krullen… Gelukkig hebben ze nu wel een schema en kan je zien hoe laat je zonder stroom zit. Helaas verandert dit steeds. Meestal duurt het 2,5 uur. Hele wijken staan dan even stil. Ik ben blij dat ons elektrisch beveiligde hek wel een accu heeft…

Ik ben gisteren gewisseld van klas. Omdat de kinderen van grade 7 al dertien jaar zijn en echt al bezig zijn met de high school, bleek het niet mogelijk te zijn om daar mijn afstudeeronderzoek te doen. Daarom ben ik gisteren gestart in grade 5. De kinderen zijn 10 of 11 jaar en hebben een hele leuke lerares. Het lijkt veel meer op de Nederlandse manier van lesgeven. Zo heeft zij wel aandacht voor kinderen die het moeilijk vinden en geeft ze waar het kan extra instructie. Ook zijn woorden als: disgusting, idiot, hopeless, stupid, retarded, useless en ridiculous vervangen voor woorden als sweetheart, honey en darling. Ik voel me hier wat meer op mijn plek.
Eén nadeel: ik moet weer 31 namen gaan leren. Ik probeer zoveel mogelijk uit te delen. Zo leer ik het goed en het is goed voor mijn conditie aangezien ik nogal eens 3 rondjes loop voor ik het juiste kind heb gevonden…

Nu moet ik gaan slapen, want we gaan morgen om 5 uur uit bed. We willen voor openingstijd al in het centrum zijn om ons visum te verlengen. ’s Middags landen mijn ouders. Ik kijk er erg naar uit en we gaan flink de toeristen uithangen. Vier dagen lang leuke dingen doen! Daarna gaan ze rondreizen en zie ik ze aan het eind nog drie dagen.

Nog even een leuk ‘raaiselrympie’ als afsluiting, ra-ra wat is het?
Dié diere het lange nekke,
Met sulke groot bruin vlekke.
Kameelpeerd!

Dié diertjie kan lawaai maak as hy so kwaak, kwaak, kwaak. Hy is so groen soos gras. Kyk waar jy trap! Oppas!
Padda!

Haha, veel liefs uit Kaapstad!