De onbekende man, die altijd onbekend zal blijven.
Blijf op de hoogte en volg Anne
13 Maart 2015 | Zuid-Afrika, Bergvliet
Ik zal dit keer niet alleen de leuke dingen beschrijven, want er zijn afgelopen week ook andere dingen gebeurd die mij erg hebben bezig gehouden…
Vorige week maandag, 07.45, hoorde ik door de luidspreker in de klas dat de lerares wat later zou komen. Ze stond in de file.. Uiteindelijk stond ik er bijna 3 uur alleen voor, want alle wegen waren dicht. Er was brand, een hele grote brand! Een constante stroom van grijze rook kwam er van de bergen achter ons huis. Het duurde dagen voor ze het onder controle hadden. Natuur, dieren en gebouwen gingen in vlammen op. De wind draaide op woensdag en de rooklucht kwam de klas in, wat duidelijk te merken was aan je ogen en keel. Op het plein zag je het as rond dwarrelen. De hele gebeurtenis hielt iedereen constant bezig.
Na dit alles gebeurde er zaterdag weer iets vreselijks. We gingen met z’n achten naar het strand. Niet het strand waar we normaal heen gaan bij de warme zee, maar bij de toeristische boulevard. De zee was ongelofelijk ruig met sterke stromingen. Toen we mensen zagen kijken en wijzen naar de zee, zagen we hoe een man verder en verder de zee werd in gesleurd. De opblaasbare boot van de strandwacht kon het geweld van het water niet aan en keerde al snel terug naar de kant. Een surfer probeerde te vergeefs de golven te bedwingen en ieder ander keek machteloos toe. Toen na een half uur de man niet meer te zien was en geconcludeerd werd dat hij moest zijn verdronken, keerde iedereen verslagen terug naar de ligbedden. Ik kon niet geloven dat er zojuist echt iemand was verdronken en er niks gebeurde…
Wie was hij? Wat ging er in hem om, dat hij zo het water in rende? Was hij alleen? Waar waren zijn spullen? Waar was de hulp? Vonden ze hem ooit nog terug?
Ik zat met al deze vragen, dus liep naar het ambulancepersoneel. De twee vrouwen waren net aan gekomen en stonden te praten met de man die ze gebeld had. Het vertelde mij dat hij meteen het noodnummer belde, maar eerst ruim 20 minuten in de wacht had gestaan voor hij zijn verhaal kon doen. 20 minuten!! Het duurde al met al 45 minuten voor de speciale reddingsboten er waren en een uur voor de reddingshelikopter kwam. Helaas viel er toen niets meer te redden aan deze vreselijke situatie. Ik vroeg of er spullen waren om te achterhalen wie hij was, maar het enige waren zijn schoenen en een shirt. De waarschijnlijk dakloze man, was met zijn spijkerbroek aan de zee in gerend. Wellicht onder invloed van drank of drugs, of gewoon niet beseffend hoe levensgevaarlijk het was. Niemand zal het ooit weten. Deze man zonder naam, wordt misschien wel door niemand gemist… Misschien wordt zijn lichaam, net als de lichamen van twee mensen die er vorig jaar zijn verdronken, nooit gevonden. Het is onwerkelijk en diep triest. Waarschijnlijk zal hij nooit een naam en waardig afscheid krijgen…
’s Avonds gingen we naar Long Street, de bekendste uitgaansstraat van Kaapstad. Na pizza en wat lekkere (en goedkope) cocktails zijn we gaan stappen. Het was erg druk en gezellig! We sloten de avond knus af met z’n tienen in één taxi (zie foto). De aardige chauffeur nam normaal 6 of 7 mensen mee, maar voor deze gierige Nederlanders maakte hij een uitzondering. Proppen dus! Voor nog geen 2,- euro p.p. reed hij ruim een half uur naar 4 verschillende adressen en bracht hij iedereen veilig thuis.
Verder werd mijn pinpas laatst opgegeten, niet door een leeuw of hongerige kakkerlak, nee het apparaat besloot hem gewoon niet terug te geven. Ik belde met de bank, ze zouden terug bellen als er iemand was langs geweest om hem eruit te halen. Maar dat telefoontje kwam niet. Gelukkig bracht mijn moeder een paar dagen later een nieuwe pas na de vriend van Danique. Net op tijd, want 10 minuten later vertrok hij hierheen. Happy me!
Ook onze begeleider van de pabo is hier een weekje geweest. Hij was heel positief over mijn les en ik was al goed bezig voor mijn onderzoek. Ook zijn we met hem uit eten geweest bij Waterfront, waar we uitzicht hadden op dolfijnen, hoe cool!
Wat me minder blij maakt zijn de kakkerlakken. Ik wil niet in de herhaling vallen, maar we hebben nu een mega plaag. Vooral in de keuken, maar ook in de badkamer en onze slaapkamers. Ook mijn Skype gesprek werd 3 keer verstoord doordat ze ook in de bar lopen. Ze zijn eigenlijk overal, Diane heeft nu dan ook eindelijk goed gif geplaatst. Ze smullen hier maar al te graag van, waardoor ze dan ook allemaal te voorschijn komen. Laura en ik stonden gisteren in de keuken, naja ik stond te gillen op een stoel, Laura stond met een bus gif in haar hand te spuiten. Ze kwamen uit alle hoeken en gaten. Laura spoot ze dood, ik gilde waar de volgende vandaan kwam gerend. Deze beesten kruipen niet, ze rennen echt. Ze heeft er 7 achter elkaar vermoord, de held! Maar dat was echt genoeg om geen minuut langer te blijven en naar de andere meiden te vertrekken. ’s Avonds gingen we terug om toch maar thuis te gaan eten. Meteen zagen we ze lopen in de keuken en toen er een mega grote over de rug van Diane liep was het voor mij echt klaar. We hebben ons dan ook weg laten brengen en vannacht lekker bij de andere meiden geslapen. Zij zijn nu aan het winkelen, aangezien dat voor mij geen goed idee is heb ik heb even een momentje alleen in dit kakkerlakloze huis. Heerlijk! We zullen vanavond toch terug moeten, maar daar wil ik nog even niet aan denken…
Gelukkig gaan we morgen naar Holi One en zijn we de hele dag het huis uit! Wordt vervolgd…
Liefs Anne.
Vorige week maandag, 07.45, hoorde ik door de luidspreker in de klas dat de lerares wat later zou komen. Ze stond in de file.. Uiteindelijk stond ik er bijna 3 uur alleen voor, want alle wegen waren dicht. Er was brand, een hele grote brand! Een constante stroom van grijze rook kwam er van de bergen achter ons huis. Het duurde dagen voor ze het onder controle hadden. Natuur, dieren en gebouwen gingen in vlammen op. De wind draaide op woensdag en de rooklucht kwam de klas in, wat duidelijk te merken was aan je ogen en keel. Op het plein zag je het as rond dwarrelen. De hele gebeurtenis hielt iedereen constant bezig.
Na dit alles gebeurde er zaterdag weer iets vreselijks. We gingen met z’n achten naar het strand. Niet het strand waar we normaal heen gaan bij de warme zee, maar bij de toeristische boulevard. De zee was ongelofelijk ruig met sterke stromingen. Toen we mensen zagen kijken en wijzen naar de zee, zagen we hoe een man verder en verder de zee werd in gesleurd. De opblaasbare boot van de strandwacht kon het geweld van het water niet aan en keerde al snel terug naar de kant. Een surfer probeerde te vergeefs de golven te bedwingen en ieder ander keek machteloos toe. Toen na een half uur de man niet meer te zien was en geconcludeerd werd dat hij moest zijn verdronken, keerde iedereen verslagen terug naar de ligbedden. Ik kon niet geloven dat er zojuist echt iemand was verdronken en er niks gebeurde…
Wie was hij? Wat ging er in hem om, dat hij zo het water in rende? Was hij alleen? Waar waren zijn spullen? Waar was de hulp? Vonden ze hem ooit nog terug?
Ik zat met al deze vragen, dus liep naar het ambulancepersoneel. De twee vrouwen waren net aan gekomen en stonden te praten met de man die ze gebeld had. Het vertelde mij dat hij meteen het noodnummer belde, maar eerst ruim 20 minuten in de wacht had gestaan voor hij zijn verhaal kon doen. 20 minuten!! Het duurde al met al 45 minuten voor de speciale reddingsboten er waren en een uur voor de reddingshelikopter kwam. Helaas viel er toen niets meer te redden aan deze vreselijke situatie. Ik vroeg of er spullen waren om te achterhalen wie hij was, maar het enige waren zijn schoenen en een shirt. De waarschijnlijk dakloze man, was met zijn spijkerbroek aan de zee in gerend. Wellicht onder invloed van drank of drugs, of gewoon niet beseffend hoe levensgevaarlijk het was. Niemand zal het ooit weten. Deze man zonder naam, wordt misschien wel door niemand gemist… Misschien wordt zijn lichaam, net als de lichamen van twee mensen die er vorig jaar zijn verdronken, nooit gevonden. Het is onwerkelijk en diep triest. Waarschijnlijk zal hij nooit een naam en waardig afscheid krijgen…
’s Avonds gingen we naar Long Street, de bekendste uitgaansstraat van Kaapstad. Na pizza en wat lekkere (en goedkope) cocktails zijn we gaan stappen. Het was erg druk en gezellig! We sloten de avond knus af met z’n tienen in één taxi (zie foto). De aardige chauffeur nam normaal 6 of 7 mensen mee, maar voor deze gierige Nederlanders maakte hij een uitzondering. Proppen dus! Voor nog geen 2,- euro p.p. reed hij ruim een half uur naar 4 verschillende adressen en bracht hij iedereen veilig thuis.
Verder werd mijn pinpas laatst opgegeten, niet door een leeuw of hongerige kakkerlak, nee het apparaat besloot hem gewoon niet terug te geven. Ik belde met de bank, ze zouden terug bellen als er iemand was langs geweest om hem eruit te halen. Maar dat telefoontje kwam niet. Gelukkig bracht mijn moeder een paar dagen later een nieuwe pas na de vriend van Danique. Net op tijd, want 10 minuten later vertrok hij hierheen. Happy me!
Ook onze begeleider van de pabo is hier een weekje geweest. Hij was heel positief over mijn les en ik was al goed bezig voor mijn onderzoek. Ook zijn we met hem uit eten geweest bij Waterfront, waar we uitzicht hadden op dolfijnen, hoe cool!
Wat me minder blij maakt zijn de kakkerlakken. Ik wil niet in de herhaling vallen, maar we hebben nu een mega plaag. Vooral in de keuken, maar ook in de badkamer en onze slaapkamers. Ook mijn Skype gesprek werd 3 keer verstoord doordat ze ook in de bar lopen. Ze zijn eigenlijk overal, Diane heeft nu dan ook eindelijk goed gif geplaatst. Ze smullen hier maar al te graag van, waardoor ze dan ook allemaal te voorschijn komen. Laura en ik stonden gisteren in de keuken, naja ik stond te gillen op een stoel, Laura stond met een bus gif in haar hand te spuiten. Ze kwamen uit alle hoeken en gaten. Laura spoot ze dood, ik gilde waar de volgende vandaan kwam gerend. Deze beesten kruipen niet, ze rennen echt. Ze heeft er 7 achter elkaar vermoord, de held! Maar dat was echt genoeg om geen minuut langer te blijven en naar de andere meiden te vertrekken. ’s Avonds gingen we terug om toch maar thuis te gaan eten. Meteen zagen we ze lopen in de keuken en toen er een mega grote over de rug van Diane liep was het voor mij echt klaar. We hebben ons dan ook weg laten brengen en vannacht lekker bij de andere meiden geslapen. Zij zijn nu aan het winkelen, aangezien dat voor mij geen goed idee is heb ik heb even een momentje alleen in dit kakkerlakloze huis. Heerlijk! We zullen vanavond toch terug moeten, maar daar wil ik nog even niet aan denken…
Gelukkig gaan we morgen naar Holi One en zijn we de hele dag het huis uit! Wordt vervolgd…
Liefs Anne.
-
13 Maart 2015 - 15:09
Hanneke Overmeer:
Hoi Anne,
Mooi om te lezen wat je allemaal weer meegemaakt hebt, maar wat en heftige verhalen zeg.!Afschuwelijk om iemand zo te zien verdrinken, daar word je écht naar van....
En brrrr die kakkerlakken, ik 'ken' ze ook en vind ze zó vies. Als je over een tijdje terugkomt naar Nederland mag je alle spullen die je meeneemt wel heel goed checken ;)
Ik wens je nog heel veel mooie ervaringen toe! -
13 Maart 2015 - 15:30
Anne Van Rijn:
Heel naar het verhaal over de man die is verdronken, maar voor de rest zit ik echt met een groene waas van jaloezie je verhaal te lezen. Het klinkt geweldig!
Waar ga je allemaal nog heen? -
15 Maart 2015 - 20:00
Anne Lentfert:
haha, dat zal ik zeker doen Hanneke.
Ik doe de hele dag niks anders dan checken of ze er niet zitten. Vanmorgen zat er 1 naast mijn bed, heerlijk wakker worden...
Terwijl ik dit berichtje aan het typen was moest ik even vluchten en hulp halen, want je raadt het al... Kakkerlak!
Dankjewel.
Ja Anne, jij weet waar ik het over heb hè?! :)
We gaan hier nog van alles doen en gaan 16 dagen rond reizen. Helemaal omhoog, binnenlandse vlucht en vanaf Johannesburg terug vliegen. Dus nog heel veel zien, tuinroute, veel wild parken, panoramaroute etc. Echt super veel zin in. Heb jij naast Kaapstad nog veel bekeken?
-
24 Maart 2015 - 18:14
Maureen Oude Veldhuis:
Hey (Juf) Anne,
ik lees altijd je verhalen en ik en de rest van de klas missen je heel erg.
Nu ik jou die verhalen zie, denk ik ook aan hier: Nederland. Vandaag nog is er een vliegtuig neergestort met
een klas van 16 kinderen 2 docenten 2 baby's en de andere mensen. ik heb natuurlijk geen idee
of jij dit allemaal meekrijgt vanuit Zuid-Afrika.
Dikke knuffel van groep 7 en (ik denk het wel) Meneer Eelco. (en uiteraard ik: Maureen)
(P.S. mijn haar is nóg korter) -
26 Maart 2015 - 13:21
Anne Lentfert:
Hoi Maureen!
Wat leuk dat je een berichtje stuurt! Ik wist eigenlijk niet of meneer Eelco mijn blog gegevens aan jullie had door gegeven. Leuk dat jullie het lezen en als ik terug ben zal ik wel langs komen en nog veel meer vertellen. Het lesgeven hier is wel erg anders, ik maak heel veel leuke en bijzondere dingen mee en heb het erg naar mijn zin.
Ja, ik las het van het vliegtuig, echt vreselijk.
Knuffel terug en doe de groetjes aan de klas en aan meneer Eelco!
(P.s. dat kapsel staat je vast heel goed ;) -
20 April 2015 - 11:44
Kelsey:
hoi juff ik ben kelsey uit nederland van de alfossus -
20 April 2015 - 11:55
Kelsey:
hoi juff,anne
is het leuk in zuid afrika wij missen jou we zitten noe op school met de aipodds kun je eigenlijk wel africaans of spreken ze ook engels en die man zijn de mensen nog steeds op zoek naar hem en kun je wel slapen met al die kakkerlacken
veel vragen he?!
waneer kom je terug naar Nederland.
ik ben zelf ook op vakantie geweest maar dan niet naar afrika maaar naar venetie dat is in italieë
nog veel plezier in afrika
we missen je
gr.kelsey en nathalie
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
